داستان من

از بچگی عاشق نوشتن بودم با چه شوقی مطالعه می کردم و با چه اشتیاقی دنبال یاد گرفتن چیزای جدید بودم از نجاری و رنگ آمیزی در و پنجره تا هنر و طراحی لباس وآرایشگری وآشپزی وخانه داری. تو بازیها همیشه من معلم و رهبر گروه بودم از ضعیف ترها محافظت میکردم و با اونایی که اذیتشون میکردن بحث. بخاطر همین یه عده ای خیلی هوامو داشتن یه عده ای هم بخونم تشنه.

یاد دادن و یاد گرفتن هم که گفتم ردش رو بگیرم از تو بچگی بوده. و از اونجایی که مشغولم، کمتر فرصت حرف زدن دارم درحالی که جمع دارن در مورد اینکه خودشون چقدر آدمای خوبی هستن و نزدیکانشونم چقدر بد هستن و شام دیشب شون و عروس و دوماد همسایه شون که چقدر بهمدیگه نمیان، حرف میزنن من تو فکرم دارم اون کاری که باید انجام بدم، رو انجام میدم. اصلا هیچوقت از حرف زدن زیاد و نقد دیگران خوشم نمیومد یه رفتار خوب نمیدونستم. تو جمعهای دوستانه و صمیمی هم بدون ناراحت کردن کسی ساعتها گفتگو و خنده رو دارم و روح خودمو دوستان رو شاد میکنم.

حرفه ی اصلی من که همواره بهش اشتیاق دارم طراحی لباس و دوخت و طراحی پرتره هست .هنر معلمی هم که از من یک شخصیت ملایم و آروم و انعطاف پذیر ساخت. برخلاف خیلی از دوستان که ابزاری برا قدرت نمایی ازش استفاده می کنند. و اینکه اگه بخوای مدرس خوبی باشی باید همیشه شاگرد خوبی باشی و در حال آموختن. رمز موفقیتم تو تدریس یکی این بود هرگز کاری رو که خودم انجام نداده بودم آموزش ندادم و ازقبل خودم کننده کار بودم و دیگری هم درک دانشجوهام بود که بخاطر انجام ندادن یه تمرین دنیا رو آوار نکنم رو سرشون، و خب نتیجه ش هم این بود که من پیشرفتشون رو در طول ترم می دیدم.